Do Wodospadu Szklarki (trasa 1)

Szlak zielony do Wodospadu Szklarki

Jedna z najkrótszych, najłatwiejszych, a jednocześnie najbardziej urokliwych tras wycieczkowych, od której warto rozpocząć przygodę ze zwiedzaniem Szklarskiej Poręby i okolic. To właśnie dzięki spacerowi do Wodospadu Szklarki – dość zresztą przypadkowemu – połknąłem bakcyla górskich wędrówek, który trwa od dziś i bez którego nie wyobrażam już sobie życia. A właściwie wyobrażam je sobie jako nieporównanie mniej barwne i pasjonujące.

Poziom trudności trasy: łatwa.
Odległość od centrum: ok. 2.5 km.
Czas pieszej wędrówki: ok. 1 godz.

Dojazd samochodem (dla mało ambitnych):
ulicą Jeleniogórską aż do parkingu przy skupisku budek z pamiątkami, stamtąd pieszo między budkami przez mostek nad rzeką Kamienną i prosto do wodospadu – trasa zajmuje ok. 10 minut.

1 etap

Pieszą wycieczką możemy rozpocząć przy Centrum Informacji Turystycznej – ul. Jedności Narodowej 1, skrzyżowanie z ulicą Władysława Sikorskiego, w pobliżu urzędu miasta i komisariatu policji. W tym miejscu zlokalizowany jest początek szlaku turystycznego oznakowanego jako zielony, który doprowadzi nas prawie do samego wodospadu na Szklarce.

Ulicą Jedności Narodowej schodzimy w dół, następnie przy Skwerze Radiowej Trójki skręcamy pod kątem prostym w prawo w ulicę 1 maja, po chwili po lewej mijamy główny przystanek autobusowy w Szklarskiej Porębie, przechodzimy przez most na rzece Kamiennej i skręcamy w drugą po lewej ulicę Bolesława Prusa.

Pomnik Karkonosza na Skwerze Radiowej Trójki. Róg ulic Jedności Narodowej i 1 maja. Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć fotogalerię. Fot. Grzegorz Tomicki.

⇒ Zobacz fotogalerię z 1 etapu trasy

2 etap

Zaraz za strumieniem przecinającym ulicę Bolesława Prusa wchodzimy w las i właściwie dopiero w tym miejscu zaczyna się prawdziwy szlak (zapewniam, że daje się to odczuć po prostu fizycznie). Od razu po prawej możemy zobaczyć grupę skał zwanych Głaziskiem. Następnie po lewej mijamy przepompownię, a zaraz potem tuż przy ścieżce po prawej usytuowana jest imponująca skała Dziobata – a pod nią bajkowa ławeczka – za którą na dobre i na dłużej żegnamy się z resztkami miejskiego krajobrazu.

Skała Dziobata tuż przy szlaku do Szklarki z urokliwą ławeczką u podnóża. Niestety, ostatnio widziałem ją zdemolowaną. Kliknij na zdjęcie, aby zobaczyć więcej. Fot. Grzegorz Tomicki.

Drugi etap szlaku prowadzi piękną ścieżką wzdłuż rzeki Kamiennej po półce na stoku niewielkiego, choć miejscami dość stromego wzgórza. Ścieżka robi wrażenie wydrążonego w lesie tunelu, a jej uroki ujawniają się zwłaszcza jesienią, kiedy las mieni się niezwykle bogatą paletą barw, a leżące wszędzie liście nadają temu miejscu naprawdę niepowtarzalny, ciepły charakter. Chciałoby się, aby wędrówka tą dróżką ciągnęła się w nieskończoność. I przy odrobinie wyobraźni, tak właśnie jest. Idziemy, idziemy, a każdy następny zakręt funduje nam kolejny zachwyt. Mniej więcej w połowie drogi mijamy po prawej następną formację skalną o wdzięcznej nazwie Piekielnik.

Zielony szlak do Wodospadu Szklarki zachwyca zwłaszcza jesienią. Kliknij na zdjęcie, aby zobaczyć więcej. Fot. Grzegorz Tomicki.

Ten etap wędrówki prowadzi aż do miejsca, gdy zielony szlak przecina ulica 1 Maja (odbijając w prawo dojdziemy do Wodospadu Szklarki nieco okrężną, choć równie ciekawą drogą). Tuż przed tą ulicą – na wysokości Muzeum Energetyki nad rzeką na dole – możemy zajrzeć do Czerwonej Jamy (łatwo ją przegapić, w odpowiednim miejscu trzeba skręcić lekko w lewo, w dół). Powstała ona w wyniku eksploatacji pegmatytów w skalistym brzegu Kamiennej.  Jaskinia ma około 6 m głębokości i około 4 m wysokości, a swoją nazwę zawdzięcza kolorowi skał, z których jest zbudowana.

Czerwona Jama przy zielonym szlaku, w pobliżu Skrzyżowania ulic Jeleniogórskiej i 1 Maja. Kliknij na zdjęcie, aby zobaczyć więcej. Fot. Grzegorz Tomicki.

Powyżej Czerwonej Jamy – po prawej stronie szlaku – znajdują się ruiny domu Jana Sztaudyngera, znanego poety i fraszkopisarza, który mieszkał w tym miejscu w latach 1946-1950.

Jan Izydor Sztaudynger – poeta, satyryk, tłumacz, znawca i propagator teatru lalkowego – przez cztery lata mieszkał i pracował w Szklarskiej Porębie. Uzdrowisko oczarowało go, podobnie jak wielu innych artystów, którzy już od końca XIX wieku przybywali tu tworzyć. Sztaundynger urodził się w Krakowie w 1904 roku i tu studiował polonistykę i germanistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zajmował się m.in. tłumaczeniami tekstów Johanna Wolfganga Goethego. W 1927 roku zyskał tytuł doktora. Później pracował jako nauczyciel w gimnazjach w Dębicy, Bydgoszczy i Poznaniu, a od 1937 roku wykładał na Uniwersytecie Poznańskim. W czasie wojny prowadził tajne komplety. Po zakończeniu walk zamieszkał w Łodzi i tam realizował swoją pasję, ucząc w Państwowej Szkole Dramatu Teatru Lalek. Redagował dwa czasopisma związane z lalkarstwem: przedwojenny „Bal Lalek” i powojenny „Teatr lalek”. Należał do ważnych propagatorów tej dziedzinę sztuki w Polsce. [mapakultury.pl]. Kliknij na zdjęcie, aby zobaczyć więcej. Fot. Grzegorz Tomicki.

3 etap

Trzeci etap jest jeszcze bardziej urokliwy. Przy zbiegu ulic Jeleniogórskiej i 1 maja skręcamy w lewo i schodzimy kilka kroków niżej (skręcając w prawo dotrzemy do Wodospadu Szklarki okrężną, choć równie atrakcyjną trasą).

Odtąd szlak prowadzi przy samej rzece i przez cały czas towarzyszy nam jej kojący szum.

Jak widać, rzeka Kamienna w pełni zasługuje na swoją nazwę. Kliknij na zdjęcie, aby zobaczyć fotogalerię z tego etapu trasy. Fot. Grzegorz Tomicki.

Po prawej stronie mijamy cały szereg urwisk skalnych, które możemy podziwiać także po drugiej stronie rzeki.

Po kilkudziesięciu metrach wchodzimy na teren Karkonoskiego Parku Narodowego. Po drodze napotykamy kilka murowanych i drewnianych mostków, które nie tylko ułatwiają, ale i uatrakcyjniają wędrówkę.

Ta kładka ma zapewne jeszcze przedwojenny rodowód. Kliknij na zdjęcie, aby zobaczyć fotogalerię z tego etapu trasy. Fot. Grzegorz Tomicki.

Ten drewniany mostek jest zaś dużo świeższej daty. Kliknij na zdjęcie, aby zobaczyć więcej. Fot. Grzegorz Tomicki.

Wkrótce dochodzimy do niezwykle charakterystycznej skałki zwanej Okapem.

Nikogo chyba nie dziwi, że ta formacja skalna nazwana została właśnie Okapem. Kliknij na zdjęcie, obejrzeć galerię. Fot. Grzegorz Tomicki.

Wędrówkę utrudniają często niespodziewane przeszkody. Trudno powiedzieć dlaczego, ale przynoszą one więcej radości niż problemów.  Może dzięki nim jest po prostu ciekawiej.

Kliknij na zdjęcie, aby zobaczyć fotogalerię z tego etapu trasy. Fot. Grzegorz Tomicki.

Na kolejnym rozstaju szlaków odrywamy się od rzeki, skręcając w prawo i kierując się bezpośrednio do Wodospadu Szklarki.

Rozstaj szlaków: skręcając w lewo (na widoczny mostek) dotrzemy m.in pod Chybotek i do Vlastimilówki, idąc prosto kontynuujemy marszrutę szlakiem zielonym przy rzecze Kamiennej, skręcając w lewo w ciągu kilku minut dojdziemy do Wodospadu Szklarki. Kliknij na zdjęcie, aby zobaczyć więcej. Fot. Grzegorz Tomicki.

Niestety, podczas mojej jedynej – jak dotąd – bytności pod Wodospadem Szklarki byłem tak zaaferowany, że nie pstryknąłem zbyt wielu fotek najbliższej okolicy wodospadu, a jest ona naprawdę warta obejrzenia. Zawłaszcza schronisko „Kochanówka” nadaje temu miejscu osobliwą aurę.

Wkrótce nadrobię to niedociągnięcie i zadbam o więcej fotografii. Ale sam wodospad oczywiście uwieczniłem. No i jak klikniecie na zdjęcie poniżej, to jednak coś tam więcej zobaczycie 😉

Wodospad Szklarki w pełnej krasie. Kliknij na zdjęcie, aby zobaczyć fotogalerię. Fot. Grzegorz Tomicki.

⇒ Zobacz inne zdjęcia z tego etapu

Booking.com